Recensie: Aaron Terhaar, tekenaar
Recensie van juf Anita
Ik ben dol op prentenboeken. Ik kan er slecht tegen als mensen denken dat je na een bepaalde leeftijd ineens geen prentenboeken meer mag lezen. Je hoort nu vaak de term ‘rijke taal’, en daar kun je bij uitstek prentenboeken bij gebruiken. Ik gebruik prentenboeken overigens ook vaak om zelf te lezen voor die kinderen in groep 3 en 4 die al een heel hoog leesniveau hebben, maar voor wie de inhoud van leesboeken met een hoog niveau vaak nog niet passend is. Daarnaast hebben prentenboeken vaak een duidelijke boodschap wat ze heel bruikbaar maakt om iets aan te kaarten in de groep. Aaron Terhaar, tekenaar is nou echt zo’n boek dat juist niet geschikt is voor kleuters. Ik zou het zelf gebruiken vanaf groep 4, maar ook in mijn Unit 678 zou ik het kunnen gebruiken voor het bespreekbaar maken van dyslexie en over hoe het is om je anders te voelen dan de ‘standaard’.
Tekst op de achterflap
‘Maar het fijnste vindt Aaron het wanneer ze allemaal
op de schommel gaan luisteren naar een verhaal.
Een boek schrijven, denkt hij, dat is het helemaal.’
Aaron Terhaar vindt niets zo fijn als met z’n allen in de tuin zitten en naar een verhaal luisteren. Hij zit alle zomerdagen buiten te tekenen en droomt van de dag dat hij zelf een verhaal zal verzinnen. Maar wanneer hij moet leren lezen, blijven de letters er steeds maar als krabbels uitzien. Het wordt al snel duidelijk dat lezen voor hem veel moeilijker is dan voor zijn klasgenoten. Wanneer juf Groenhart de klas vraagt om een verhaal te schrijven, lukt het Aaron niet om ook maar één woord op papier te krijgen. Nu weet hij zeker dat zijn droom om verhalen te kunnen vertellen nooit uit zal komen… totdat Aaron in een vlaag van inspiratie een andere, heel bijzondere manier bedenkt om een verhaal te vertellen.
Bekijk hier het inkijkexemplaar.
Wat vindt juf Anita van het boek?
De tekst van Aaron Terhaar, tekenaar is op rijm. Dat is altijd een beetje spannend wanneer een boek vertaald wordt, maar in dit geval is het gedaan door Edward van de Vendel. En dat is natuurlijk iemand die bij uitstek weet te spelen met taal, waardoor het verhaal met rijm ook in de vertaling klopt.
Bij het lezen van het boek moet ik denken aan het bekende lied ‘Bloemen zijn rood’ van Gerard Maasakkers.
Aaron houdt zo van boeken en verhalen dat hij niet kan wachten tot de eerste dag van groep 3. Hij gaat op zijn mooist gekleed in zijn opvallende klaprozenjas en met zijn zonnebloemsokken aan, want: “Aaron zal vandaag nog lezen gaan leren!” Het lezen en schrijven lukt hem niet, en op de eerste dag in groep 4 komt hij met een wit shirt en witte schoenen naar school. Hij verbergt zijn gevoelens, net als iedereen… En dan geeft zijn nieuwe juf ook nog eens gelijk de opdracht dat ze een verhaal moeten schrijven. Hij heeft niets op papier staan, maar als hij voor de klas staat laat hij zijn fantasie spreken en hangt iedereen aan zijn lippen. De juf is niet boos op hem, maar ze lacht warm naar hem. Aaron voelt dat hij mag uitblinken en zichzelf mag laten zien.
We kennen allemaal wel kinderen als Aaron. Dit boek is zeker bruikbaar om die leerlingen te laten merken dat ze er mogen zijn, om de andere leerlingen in de klas te laten inzien hoe het kan voelen als iets niet lukt en zeker ook om volwassenen zich te laten realiseren welke rol zij kunnen spelen in het leven van een kind.
Het boek aanschaffen
Koop het boek via libris.nl en zorg dat het geld bij een boekhandel terechtkomt of bestel het via bol.com via onderstaande afbeelding.
Dit bericht bevat affiliate links.
De boeken kreeg ik opgestuurd door Uitgeverij Nieuwezijds. Hartelijk dank!
