Recensie: Lucy en Donker

Recensie van juf Inge
Wie het eerdere werk van Karst-Janneke Rogaar kent, herkent haar stijl meteen in Lucy en Donker. Maar ook zonder die voorkennis is dit een prentenboek dat direct je blik vangt: het omslag nodigt uit, roept nieuwsgierigheid op en maakt dat je het boek meteen wilt openslaan om te zien wat erachter schuilgaat. Het is zo’n boek dat je al vanaf de buitenkant het gevoel geeft dat er binnenin iets bijzonders te ontdekken valt. Met heel veel plezier en nieuwsgierigheid opende ik daarom dit prentenboek.

Korte samenvatting

Een ode aan het prachtige van de nacht.

Het is midden in de nacht en Lucy is wakker. De hele kamer wacht roerloos tot de dag weer begint. Was het maar ochtend! Als Lucy het licht aan doet hoort ze een stem onder haar bed. ‘Ik ben het, Donker,’ zegt de stem. Maar als ze onder haar bed durft te kijken ziet ze… helemaal niets. Karst-Janneke Rogaar schreef en tekende een bijzonder sfeervol prentenboek over een meisje dat eropuit trekt in het donker. ’s Nachts, met alleen het betoverende licht van de maan, is de wereld vol met nieuwe geuren en geluiden. En bovendien blijkt Lucy niet de enige die wakker is…

Lees alvast een fragment in het inkijkexemplaar

Wat vind ik van het boek?

In veel (prenten)boeken gaat het over de nacht, waarbij het donker vaak als iets engs wordt neergezet en de personages vooral bang zijn. In Lucy en Donker draait Karst-Janneke Rogaar dit beeld om en laat ze zien dat het Donker juist een vriend kan zijn.

Het verhaal begint al zodra je het boek openslaat (maar bekijk eerst vooral het omslag heel goed, daar begint het verwonderen al). Het voorste schutblad knalt van de pagina’s en introduceert meteen het eerste personage: Lucy. Ze staat op het strand, en aan de lage zon en de lange schaduwen zie je dat de dag bijna voorbij is. Daarna volgt het huisje op palen in een prachtige zonsondergang, en op de eerste pagina met tekst maak je kennis met het volgende personage: Donker, die Lucy in haar kamer ontmoet.

Lucy is, net als veel kinderen, een beetje bang voor de nacht. Ze wenst dat het snel weer ochtend wordt. Wanneer ze ’s nachts een stem hoort, denkt ze dat er een monster onder haar bed zit, maar het blijkt Donker te zijn. Donker vraagt haar mee naar buiten, de nacht in. Lucy durft het aan en ontdekt dat Donker helemaal niet eng is, maar juist heel veel moois laat zien.

“Lucy stapt uit bed en schuift het gordijn opzij.
Haar adem maakt een wolkje op het glas.
‘Je bent overal…’
Donker grinnikt. ‘Kom je ook naar buiten?’
‘Nu? Is dat niet eng?’
‘Het is niet eng. Want ik ben bij je.”

Dit fragment vangt precies de essentie van het boek. Karst-Janneke illustreerde én schreef een schitterend prentenboek waarin veel kinderen zich zullen herkennen en waar ze moed uit kunnen putten.

Karst-Janneke Rogaar staat erom bekend dat ze in haar werk met een beperkt kleurenpalet werkt dat door het hele boek terugkomt. Ook in Lucy en Donker doet ze dat, en het is heel bijzonder hoe ze de sfeer en kleuren van de nacht weet te vangen met zo weinig tinten. Elke spread zit vol details en nodigt uit tot opnieuw kijken en ontdekken.

Ik vind dit boek echt een parel en hoop dat het voor veel kinderen voorgelezen zal worden. En vergeet vooral het laatste schutblad niet… prachtig hoe het verhaal daar zijn afronding vindt. Een grote, grote aanrader!

Het boek aanschaffen

Bestel het boek bij Libris.nl en zorg dat het geld bij een boekhandel terechtkomt of bestel het bij bol.com via onderstaande afbeelding.

Dit bericht bevat affiliatie links.

Het boek kreeg ik opgestuurd door Querido Kinderboeken. Hartelijk dank!